MATAMIS ANG PAG-IIBIG NILA NI GABRIEL PERO NAGBABANTA ANG PANGANIB SA KANILANG RELASYON
Kinabig ako ni Gabriel sa kanyang dibdib.
“Higit kitang pakamamahalin…” aniya sa pagngisi.
“Weee,” panlalabi ko sa kanya.
“Totoo ‘yun… Aba, kung aswang ka, ‘di pala basta-basta ang syota ko. May pangil na, may pakpak pang gaya ng sa paniki,” halakhak niya sa pagbibiro.
Piningot ko ang tenga niya.
Pamaya-maya ay nagseryoso siya. Hinawakan niya ang magkabila kong panga.
“Nganga…” aniyang itinapat ang mukha sa aking mukha.
“B-bakit?” tanong ko.
“Sisipatin ko kung may pangil ka…”
Ako namang si gaga ay kusa nang nagbuka ng bibig. Tiningnan niya ang mga ngipin ko. Pero laking gulat ko nang bigla na lang lumapat ang mga labi niya sa mga labi ko. Nasarapan ako. Ninamnam ko iyon sa pagpipikit ng mga mata. At napasinghap ako sa tagal ng aming paghahalikan.
“An’tagal n’yon, a…” sabi ko sa paghahabol ng hininga.
“Hinihintay ko kasing lumabas ang mga pangil mo. E, wala naman…” tawa niya sa pangungurot nang pino sa pisngi ko.
Nakitawa na rin ako sa kanya.
Isang umaga ay pinuntahan ako sa paglalaba sa ilog ng sekretarya ng aming barangay na sinamahan ng dalawang kagawad. Saglit kong iniwan ang pagkukusot sa mga damit na labahin. Tinungo ko sila sa lilim ng malaking punong mangga sa makaahon ng pampang ng ilog.
“Ano po ang atin?” usisa ko sa mga opisyal ng aming barangay.
“Isang pribadong tao ang nagkakainte-res na bilhin ang lupa n’yo,” ang walang ligoy na tugon sa akin ng babaing kalihim.
“W-wala po ‘atang balak si Nanay na ibenta ang lupa namin,” sabi ko.
(Itutuloy)
ni Rey Atalia