IKINATIGATIG NI RANDO ANG MGA BABALA NI MANG EMONG, ANG KATIWALA NI DON BRIGILDO
Nakasama siya ng iba pang sakada sa paghahawan doon ng kumakapal na tubo ng mga damo at kugon. At sa dakong hapon naman ay kanilang pinagsasama-sama ang mga natuyong sukal upang sabay-sabay na sunugin. Sa lawak ng plantasyon, halos isang buwan ang nagugol nila sa paglilinis sa pataniman ng tubo.
Namataan agad ni Rando ang paglapit ni Mang Emong. Napailing-iling at napakamot-kamot ito sa ulo. Hinarap siya nito na astang tila nagsesermon.
“Bata, ‘wag matigas ang ulo… Dapat ay nagsisimula ka ng magpakondisyon ng katawan mo,” wika ng matandang katiwala.
“Hindi na po magbabago ang pasiya ko, Tata…” paninindigan niya.
“Bahala ka, bata… Pero titiyakin ko sa ‘yo na kagustuhan pa rin ni Boss ang masusunod,” pagbibigay-diin ng matandang lalaki.
“Karapatan ko po ang tumanggi sa isang bagay na hindi ko gusto…” aniya sa matigas na tinig.
“Sige, okey lang…Basta’t ‘di ako nagkulang ng paalala sa ‘yo, ha, bata?” pagkiki-bit-balikat ni Mang Emong.
Ikinatigatig ni Rando ang mga pana-nalitang iyon ng katiwala ni Don Brigildo. Tila kasi may babala ang pilantik ng dila nito. Pero hindi nga lang niya makapa sa isip ang kahulugan niyon.
Hindi na siya tinokahan ng trabaho ni Mang Emong. Gusto talaga ng katiwala ni Don Brigildo na paghandaan na lamang niya ang nalalapit na okasyon na gagana-pin sa pistang-bayan.
Nagpalikwad-likwad siya sa labas ng plantasyon. Pinalipas niya ang mahabang oras sa pagmamasid sa magagandang tanawin doon. Naupo siya sa lilim ng punongkahoy sa tabing-ilog. At kinainggitan niya ang mga ibon doon na malayang nagliliparan sa himpapawid.
(Itutuloy)
ni Rey Atalia