Oro team, may takipan?

WALANG nagawa ang poduksiyon ng MMFF entry na Oro kundi isauli ang tinanggap nitong Fernando Poe Jr. Memorial Award noong nakaraang Gabi ng Parangal.

Bunsod ito ng umano’y totohanang pagpatay sa isang aso sa isang eksena sa pelikula na siyempre’y inalmahan ng mga advocate na nagsusulong ng animal rights o welfare.

Pero bakit sa himig ng pahayag ng bida roon na si Irma Adlawan (na itinanghal na Best Actress) ay parang pinagtatakpan pa niya ang kanilang director?

Aniya, nakalulungkot daw na sumentro ang usapin sa pinatay na aso sa halip na sa pagkakapaslang sa apat na tao.

Parang teka, Irma is totally missing the point. Oo nga’t bahagi ng kuwento na kailangang patayin ang aso, pero must the scene be actually executed?

Ang depensa ng produksiyon ay kambing naman daw ang pinatay, hindi aso. Pero how come may nagpupumilit na aso, at hindi kambing, ang nagbuwis ng buhay?

May takipan ba na nangyayari among the members of the production team? At kung totoong mayroon nga, ni isa ba sa mga tauhang ‘yon ay walang kaalam-alam na isang krimen sa bansa ang pagpatay ng aso (at pusa, with the exception, of course, of animal food)?

Tuloy, may nagkomento na palibhasa’y art o sining ang ipinalaganap ng mga tao sa likod ng MMFF last year ay heto ang kanilang napala. Kung hindi raw naging artsy-fartsy ang mga ito’y hindi raw ‘yan ang kinalabasan ng festival.

We don’t buy this crap naman. Walang dudang mas nag-focus sila sa kalidad kaysa komersiyalismo. Pero ang totoong pagpatay sa aso—sa anumang paraan—para lang sa ngalan ng sining ay isang malaking kalokohan.

Hindi kailangang maging isang dog lover o mapagmahal sa alagang hayop ang isang tao para maunawaan niya ang batas.

Salamat sa mga grupong PITA at PAWS, hayop man ay tao kung kanilang ituring.

HOT, AW! – Ronnie Carrasco III